In een klein dorpje, ver hier vandaan, waar de nachten lang, broeierig en benauwd waren, sliep ze noodgedwongen onder de sterrenhemel. Midden in de nacht, uit het niets, stond er een groot vreemd beest naast haar. Het beest klemde haar tussen zijn kaken en sloop daarna langzaam het donker in. Ze was verlamd en bang voor het onbekende. Haar lange haren sleepten als slangen door de natte modder, haar tranen waren te angstig om zich te tonen en prikten als messen in haar ogen. Smekend keek ze omhoog op zoek naar een lichtpuntje. Ze sprak zichzelf moed in, als ik morgen wakker ben, dan heb ik dit allemaal gedroomd...

Met de tijd vervagen littekens en herinneringen, ze worden evenbeelden van dromen en ons brein worstelt daarmee. De mens is al eeuwenlang verbijsterd en geboeid door herinneringen en ervaringen die hij waarneemt tijdens zijn "onbewustheid". Onze dromen zijn een vorm van communicatie. Een universele taal, die wereldwijd begrepen wordt. Het is onmogelijk om alles wat we meemaken en tegenkomen te onthouden. Ervaringen worden naar de duistere kant van ons brein getransporteerd en opgeslagen. Door specifieke geuren, kleuren en ervaringen, komen bepaalde herinneringen zoals verdriet, vreugde en ontroering, naar boven. Daar hebben we zelf geen controle over. Ik probeer die opborrelende herinneringen vast te houden.

Het menselijk haar is zowel in mijn foto's, als schilderwerk terug te vinden. We verzorgen, bedekken en koesteren ons haar. Na het afknippen ervan is het dood en vies. We nemen zonder enig berouw afstand van ons DNA.

Ik probeer het innerlijke van de mens in mijn werk te vangen. De vrouw heeft een centrale plek in mijn werk opgeëist. De zelfbewuste vrouw die in haar eigen (fictieve) wereld leeft. Verzonken in gedachten en verlangen. Haar blik zal zelden die van de toeschouwer ontmoeten en ook over de Griekse canon van de schoonheid zal ze haar hoofd niet breken. Plato zegt: "de wereld waarin we leven is één grote droomwereld". Is haar wereld dan de werkelijkheid of toch een droom? ...